"மண் பூனை எலியைப் பிடிக்காது" -தி.க.சி.

சுடலை மாடன் கோயில் தெரு... திருநெல்வேலி-டவுண் பகுதியில் இருக்கும் இந்த தெரு, எழுத்தாளர்கள் பெரும்பாலானவர்களுக்கு பரிட்சயமானதாகவே இருக்கும். குறுகலான தெருவின் கடைசிக்கு முன்பாகவுள்ள, இடது வாசல் வீட்டுக்குள் நுழைந்தால் மெல்லிய தேகத்தோடு வரவேற்பார் தி.க.சிவசங்கரன்.. சுருக்கமாக தி.க.சி. தமிழ் இலக்கிய விமர்சனத்தின் முக்கிய பங்காற்றிய இவருக்கு இப்போது 85 வயது. சில மாதங்களுக்கு முன்பு மனைவி இறந்துவிட்டபிறகு, புத்தகங்களும் இவரும் மட்டுமே வசிக்கின்றனர் அவ்வீட்டில்.

எப்போது போனாலும் வாசல் வரைக்கும் எழுந்து வந்து உற்சாகமாக வரவேற்கும் பண்புடையவர். நாற்காலியை கொடுத்து அமரச் சொல்லிவிட்டு பல்செட் எடுத்து அணிந்துகொண்டுதான் அடுத்த வார்த்தைப் பேசுவார். அவரைப்பற்றி நாம் சொல்ல எவ்வளவோ இருந்தாலும் அவர் சொல்வதே அதிகமாக இருக்கும். பேசவும், எழுதவும் இப்போதும் அலுக்காத மனிதர்.

எங்கிருந்தோ அஞ்சலில் வரும் சிற்றிதழ்களை முழுமையாகப் படித்துவிட்டு, இரண்டு வரியாகவது தட்டிக்கொடுத்து கடிதம் எழுதிவிடுகிறார். தீவிர இலக்கிய இதழ்கள் முதல், தினமணி வரைக்கும் இவரது விமர்சனங்களைத் தாங்கிய கடிதங்கள் இப்போதும் சென்றுகொண்டிருக்கின்றன. உள்ளூரிலேயே இருக்கும் எனக்கே ஒரு தடவைக் கடிதம் போட்டார். வயது காரணமாக கை நடுக்கம் வந்துவிட்ட போதிலும் நண்பர்களின் உதவியோடு கடிதம் எழுதிக்கொண்டே இருக்கிறார்.

'தி.க.சி.க்கு ரேஷன் கார்டை அனுப்பி வச்சாலும் விமர்சனம் எழுதிடுவாரு..' என்று எதிர்கருத்து சொல்வோரும் உண்டு. "இவ்வளவு சிரமப்பட்டு எழுதத்தான் வேண்டுமா..?" என்று கேட்டால், "ரோட்டுல நடந்துபோறோம். எதிர்ல வர்ற ஒருத்தர் வணக்கம் சொல்றார். மரியாதைக்குத் திருப்பி வணக்கம் சொல்லனுமா.. வேண்டாமா..? அவர் நண்பரா, விரோதியான்னு அப்புறமா பார்த்துக்கலாம்.." என்கிறார் சலனமில்லாமல்.

தொழிற்சங்கவாதி, பத்திரிகையாளர், விமர்சகர் என்று பல முகங்கள் இவருக்குண்டு. 65-90 வரைக்கும் சோவியத் நாடு செய்தித்துறையில் மொழி பெயர்ப்பாளராக பணியாற்றிய இவர், ஜீவாவின் மறைவுக்குப் பின்னர் 65-72 வரைக்குமுள்ள எட்டாண்டு காலம் நூறு தாமரை இதழ்களுக்குப் பொறுப்பாசிரியராகவும் இருந்தார். ஆனால் அவருடன் பேசும்போது, இலக்கியத்தை விட சமூகத்தைப்பற்றிய சிந்தனைப்போக்கே அதிகம் வெளிப்படுகிறது.



"1995-க்குப் பிறகு இங்கு சகலமும் சந்தைமயமாகிவிட்டது. எல்லோரையும் தன்னைப்பற்றி மட்டுமே சிந்திக்க வைக்கிற இயந்திரங்களாக மாற்றி வைத்திருக்கிறோம். சுய முன்னேற்ற நூல்களின் அதிகமான விற்பனை, அந்தக் காலகட்டத்திலிருந்து தொடங்கியதுதான். பிற்பாடு இந்த வேலையை வெகுஜன பத்திரிகைகள் செய்ய ஆரம்பித்துவிட்டன.

தன்னைப்பற்றி சிந்திப்பது ஒன்றும் தவறில்லை. ஆனால், சமூகத்திலிருந்து தன்னை விலக்கிக்கொண்டு, தன் நலன் பற்றி மட்டும் சிந்திப்பதுதான் ஆபத்தானது.'சமூகத்தில் நடப்பதைக் கண்டுகொள்ளாதே.. உன்னைப்பற்றி மட்டுமே சிந்தி..' என்ற அரசியல் இதற்குப் பின்னால் இருக்கிறது. இதுதான் ஏகாதிபத்திய சக்திகளின் தந்திரம். முதலில் மக்களை மனநிலை ரீதியாகக் மழுங்கடித்துவிடும் உத்தி. உண்மையான பூனையாக இருந்தால்தானே எலியைப் பிடிக்கும்..? எல்லோரையும் மண் பூனைகளாக மாற்றிவிட்டால் பிரச்னையில்லைதானே..?

ஆனால், ஒவ்வொரு வருடமும் சென்னைப் புத்தக கண்காட்சியில் சே குவேரா பற்றிய புத்தகங்கள் அதிக அளவில் விற்பனையாகின்றன. இப்போது சேவின் உருவம் பொறித்த சட்டைகளும் விற்கப்படுகின்றன. வெகுஜன பத்திரிகைகளும், சே குவேராவைப்பற்றி எழுதுகின்றன. இதை மேம்போக்காகப் புரிந்துகொண்டு, சே-வை எல்லோரும் ஏற்றுக்கொண்டுவிட்டதாக நினைத்துவிடக்கூடாது. அப்படியிருந்தால் இந்நேரம் புரட்சி நடந்து முடிந்திருக்க வேண்டும். அனைவருக்கும் உள்ளுக்குள் இருக்கும் கோப உணர்வை சே என்ற ஒரு icon-ல் நிறுத்தி வைக்கிறார்கள். இது உயர்ந்த லட்சியங்களுக்காகப் போராடியவர்களை கொள்கைகளற்ற icon-களாக மாற்றும் போக்கு. பில்கேட்ஸ் வரலாறு எழுதப்படுவது போல சேவின் வரலாறும் எழுதப்படுகிறது. ஹாரிபாட்டர் போல சே ஒரு மார்க்கெட்டிங் யுத்தி. Che has become a brand name. ஆனாலும் இந்தப்போக்கு இப்படியே நீடிக்காது. ஒரு தேக்கமும், அதன் பின்னான மாற்றமும் தவிர்க்க முடியாதது.." என்கிறார் தி.க.சி.

அவரது விமர்சனங்களில் சில இங்கே..

வல்லிக்கண்ணன் பற்றி: " 'கதை எழுதுகிறவன் எதையும் எப்படியும் எழுதலாம்;ஆனால், சொல்கிற விஷயத்தை சுவையாக சொல்ல கற்றிருக்க வேண்டும். அதுதான் முக்கியம்' என்கிறார் வ.க. இது 'கலை கலைக்காகவே' என்ற செல்லரித்துப்போன கொள்கையின் மறுபதிப்பாகும். 'எதை எப்படி எழுத வேண்டும்' என்பதோடு 'யாருக்காக எழுத வேண்டும்..?' என்ற கேள்வியும் முக்கியமானதாகும்"

இன்றைய ஜெயகாந்தன் பற்றி: "மடமைவாதிகள் மத்தியில் வீழ்ந்துவிட்ட ஒரு நல்ல எழுத்தாளர்.."

மௌனி பற்றி: "மௌனியின் கதைகளில், மனமுறிவும், மரணமும்தான் முக்கிய அம்சங்கள்.வேதனையில் தோய்ந்த எண்ணங்களும்,நினைவுகளும், மன சஞ்சலமும்,ஏக்கமும், அச்சமும், வெறுப்பும் அவர் கதைகளில் நிறைந்திருக்கின்றன. நம்பிக்கை வறட்சியில் முக்குளித்து, சித்த பிரம்மையில் மூழ்கி, ஆறிய மனப்புண்ணை கீறிவிட்டு அழுதுகொண்டு, காதல் முறிவால் ஏற்பட்ட வடுக்களின் வலியை மீண்டும் நினைவுக்குக் கொண்டுவந்து சோகப்பெருமூச்சு விட்டுக்கொண்டு.. மௌனியின் காதாப்பாத்திரங்கள் இப்படிப்பட்டவர்களே.மௌனியின் பரம்பரை பாரதிக்கு முந்தைய சித்தர்கள் பரம்பரை. 'மெய்ஞானம்' வேண்டி 'திருமந்திரம்' எழுதிய திருமூலர் பரம்பரை.."

கல்கி பற்றி: "கல்வி ஒரு ரொமாண்டிக் ரைட்டர்தான். மரபுவாதிதான். பொழுதுபோக்கு இலக்கியப்பார்வைக் கொண்டவர்தான். ஆனால், பத்திரிகைத்துறையில் அவர் தொடங்கிவைத்த மரபு மிக உயர்ந்தது. இதைக் கருத்தில் கொண்டு, கல்கி பற்றிய முழுமையான விமர்சனம் இன்னும் வரவில்லை.."

புதுமைப்பித்தன் பற்றி: "புதுமைப்பித்தனுக்கு வணக்கம் செலுத்துகிறேன். ஆனால், வீர வணக்கம் செலுத்த விரும்பவில்லை. 'புதுமைப்பித்தன் தமிழ் சிறுகதை எழுத்தாளர்களிலேயே தலைசிறந்தவர் என்று இங்கு சிலர் அவருக்கு வீரவணக்கம் செலுத்துகின்றனர். புதுமைப்பித்தனைப் புறக்கணிப்பது எவ்வளவு தவறோ, அதே தவறு அவருக்கு வீரவணக்கம் செலுத்துவதும். இரண்டும் உண்மையை மறந்த சாமியாட்டம்; வெறியாட்டம். புதுமைப்பித்தன் சாகாவரம் பெற்ற சிறுகதைகளை எழுதியிருக்கிறார் என்றால், ஏனையோரும் அவ்விதம் எழுதியிருக்கிறார்கள்.."



பி.கு: இவர் எழுத்தாளர் வண்ணதாசனின்(கல்யாண்ஜி), தந்தை என்பது தெரியும்தானே..