மரணத்தின் சுவை என்ன?

‘இந்த பூமியில் பிறந்த ஒவ்வொருவரும் நிச்சயம் இறந்து போவார்கள்..’ என்ற பேருண்மை புரிந்த பால்ய வயதில் அப்பிய பயம் அது. இப்போது வரைக்கும் மரணத்தை நினைத்தால் பய கங்குகள் புகையத் தொடங்கிவிடுகின்றன. மரணம் காணும்போதெல்லாம் காற்று நிரப்பப்பட்ட பலூன் ஒன்றிலிருந்து கண்ணுக்குத் தெரியாத துளை வழியாக வாழ்நாள் கசிவதாகவே தோன்றுகிறது. தேடித்தேடி பொருள் சேர்த்தாலும், எத்தகைய இயல்புடையவராயிருந்தாலும், ஊர் மெச்சும் சாதனைகள் புரிந்தாலும் ஒரு நாள் இறந்துபோவோம் என்ற உண்மையை ஜீரணிக்க முடியவில்லை.

‘விட்டுவிடப் போகுது உயிர்- &விட்டதும்
சுட்டுவிடப் போகின்றார் சுற்றத்தார்..’

-என்ற பட்டிணத்தாரின் வார்த்தைகள் எப்போதும் மனதுக்குள் ஒலித்தபடியே இருக்கின்றன. இந்த மரணபயம் பல சமயங்களில் அலட்சியமாக வெளிப்படுகிறது. ‘எல்லாப்பயலும் சாகப்போறான்.. அப்புறமென்ன மயிரு..’ என்று வாழ்வின் அவமானங்களை, தோல்விகளை, வெற்றிகளை புறந்தள்ள இந்த அலட்சியம் உதவுகிறது.

‘சாவது உறுதி’ என்று தெரிந்துவிட்ட பின்பு வாழ்வு மீதான காதல், ஊற்றுபோல் பெருக்கெடுக்கிறது. குடும்ப உறுப்பினர்களை, நண்பர்களை, சுற்றத்தை, விலங்குகளை, தாவரங்களை நேசிக்க மரணத்தை விட பெரிய காரணமெதுவும் தேவையாயில்லை. துரோகம், நன்றி, விசுவாசம், பாசம், நட்பு, பகை என அனைத்தையும் தின்று செரிக்கும் மிகப்பெரிய வயிறு சாவுக்குண்டு. பாலைவன மணல் மேட்டிற்கிணையாக, சாவின் வயிற்றில் நிரம்பிக்கிடக்கும் சாம்பல் மேட்டில், என்/உங்கள் தலைமுறைகளும், கல்லூரியில் இறந்துபோன என் தோழியொருத்தியும் இருக்கக்கூடும். ஆனாலும் தன் பசியடங்காமல், தீண்ட வரும் சர்ப்பமென நாவை நீட்டியபடி யாவரையும் தொடர்கிறது சாவு.

ஒரு மரணம் ஏற்படுத்தும் இழப்பின் வீச்சு, அதன் மீதான பயத்தை மேலும் கூட்டுகிறது. இயற்கையோ.. செயற்கையோ.. மரணம் எத்தகையதாக இருப்பினும், குறைந்தபட்சம் பத்து உயிர்களை பாதிக்கிறது. சார்ந்து வாழ்தலின் விழுக்காடும், வாழ்ந்த வாழ்வின் மீதான மதிப்பெண்ணும் மரணத்துக்குப் பிறகுதான் தெரிகிறது. ‘இந்த பூமியில் வாழவந்த அனைவருமே மரண தண்டனை கைதிகள்தான். தண்டனை நாட்களில்தான் வேறுபாடு’ என்ற கன்பூசியஸின் வரிகளும், ‘வாழ்க்கை என்பது இரண்டு இசைக்குறிப்புகளுக்கு இடைபட்ட மௌனம்’ என்று இரண்டாவது இசைக்குறிப்பில் மரணத்தை உணரச் செய்கிற ஓஷோவும், ‘மரணமும் ஒரு அனுபவம்தான். யாருடனும் பகிந்துகொள்ள முடியாத அனுபவம்’ என்று எங்கோ யாரோ எழுதிச் சென்ற வரிகளும் மரணக்குறிப்புகளாய் காணக்கிடைக்கின்றன. இவை அனைத்தையும் பகடி செய்து, ‘வாழ்வதற்கு எந்த நோக்கமும் இல்லாததால் இறந்துபோகிறேன்’ என்று கையசைத்து கம்பீரமாக விடைபெறும் மனத்திண்மை உடையோரும் இதே பூமியில் இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள். தன் எல்லா மாயைகளையும், எல்லா வசீகரங்களையும் அடி ஆழத்தில் ஒளித்து வைத்து புன்னகைக்கிறது மரணம்.

மரணபயமற்ற மாவீரர்களைப்பற்றிய பாடப்புத்தக வரலாறுகள் பால்யத்தில் என்னை வியக்க வைத்தன. ‘ஒரு மனிதன் மரணத்தைக் கண்டு எங்ஙனம் அஞ்சாமல் இருக்க இயலும்.?’ என்ற கேள்வி, அதன் ஆரம்ப வியப்பின் அதே விகிதத்துடன் இப்போதும் இருக்கத்தான் செய்கிறது.

ஒவ்வொருமுறை முறை வெட்டுப்படும்போதும், ‘இன்னும் சில நாட்களில் கதை முடிந்துவிடும்’ என்று யூகிக்கப்பட்டு, பின்பு எல்லோரையும் ஆச்சர்யமூட்டி உயிர் மீண்டு வரும் காசியண்ணன், மற்றொரு சண்டைக்கு மல்லுக்கட்ட எந்த தயக்கமுமின்றி கிளம்புவார். ஊருக்குள் வம்பழந்து, இரண்டு பேரை காயப்படுத்தி, தானும் வெட்டுப்படும் ஆர்வம் அவருக்கு ஒரு போதும் குறைந்ததேயில்லை. கண்டிக்காரர் வீட்டு மாமா இறந்தபோதும், அவரது பெரியப்பா இறந்தபோதும்.. ஊருக்குள் இன்னபிற மரணங்களின்போதும் ஆட்டம்போடும் கூட்டத்தின் முதல் நபராய் நிற்பது காசியண்ணன்தான். நானறிந்து எந்த மரணம் கண்டும் அவர் கலங்கியதில்லை. அவரும் ஒரு நாள் இறந்துபோனார். கடைவாயில் ஈ மொய்க்க, பாலிடாயில் நாற்றம் காற்றில் வீச, வயலில் அவர் பிணமாகக் கிடந்தற்கும், அதற்கு முந்தைய வாரம், லட்சுமியக்கா தன் வீட்டு கிணற்றடி புளியமரத்தில் தூக்குப்போட்டுத் தற்கொலை செய்துகொண்டதற்கும் உள்ள தொடர்புகளை ஊரெங்கும் பேசிக்கொண்டார்கள்.

அவர்கள் மீதான ஊராரின் பரிதாபம் ஒரு பக்கம் இருந்தாலும், எனக்கு வியப்பு மட்டுமே மிஞ்சியது. காரணம் எதுவாக இருந்தாலும் மரணத்தைத் தேடிச்சென்று கை குலுக்கும் துணிச்சல் இவர்களுக்கு எங்கிருந்து வருகிறது..? சாவதற்கு பயமாக இருக்காதா..?





அதே கிராமத்தின் அப்பாயிகளும், அம்மாயிகளும் மரணத்தை எதிர்கொள்ளும் முறை ஆச்சர்யத்தை அளிக்கக்கூடியது. தஞ்சாவூரில் என் ஆத்தா ஒருவர் இருக்கிறார். உடம்பில் எங்கு சுளுக்கு என்றாலும், விளக்கெண்ணையை தடவிக்கொண்டு சக்கரையாய் பேசியபடியே சடக்கென ஒரே இழுப்பில் உருவி சுளுக்கெடுக்கும் வித்தைக்காரி. வெளிநாட்டுக்கு சம்பாதிக்கப்போன அவரது மகன், அங்கேயே விபத்தொன்றில் இறந்துபோய், ஒரு பெட்டியில் சடலமாக ஊர்வந்து சேர்ந்த பிறகு, அவரது கண்கள் எப்போதும் கண்ணீரூற்றாகிவிட்டன. தன் மகள் வீட்டிலிருக்கும் ஆத்தாவை அண்மையில் பார்க்கப் போயிருந்தேன்.

"என்னத்தா.. எப்படி இருக்கீய..?"

"எனக்கென்ன கொறைச்ச..? அதான் பேரனுவொ இருக்கியள.. நீதான் ஆடிக்கொருதரம், அம்மாசிக்கொருதரம் எட்டிப்பார்க்குற.. ஆனா, எங்கெருந்தாலும் என் சாவுக்கு வந்துடுறா. பேரப்பிள்ளைவொ நெய்ப்பந்தம் புடிச்சாதான் என் கட்டை வேவும்.."

"நெய்பந்தம் புடிக்கவா ஆளில்ல.. அய்யங்கொளம் வரைக்கும் பூ கொட்டி, உருமிசெட்டு வச்சு மொளக்கிடுவோம் விடு. ஆனா, சாவுற மாதிரியிருந்தா சொல்லியனுப்பிட்டு சாவு.. நான் அங்கேயிருந்து வரணும்.."

"இவன் ஒருத்தன்.. நான் செத்தப்பிறகு என் கறி என்ன கதியாவுதோ யார் கண்டா..? ஆனா ஒண்ணுடா.. என் மொவனை குழாய்ல குடுத்து, குடுவையில சாம்பலை வாங்கியாந்த மாதிரி என்னை பண்ணிறாதிய.. என் புருஷன் வெந்த வெள்ளத்தெரி சுடுகாட்டுலதான் என் கட்டை வேவணும்.."

-இப்படியாக நீண்ட அந்த உரையாடலில், சாவுக்கு வரச்சொல்லி அழைப்பு விடுத்தபோதும், இயல்பேயென காபியை ஊதி, ஊதி குடித்துக்கொண்டுதான் இருந்தாள். ஆத்தா மட்டுமில்லை.. வாழ்வின் விளிம்போரம் தத்திநடக்கும் பெரியவர்கள் யாவரும் பேச்சின் இயல்புபோக்கிலேயே மரணத்தையும் கடந்து போகின்றனர். புழுக்கம் ஏறிய மதிய நேர வெம்மை பொழுதுகளில், ‘இந்த எமன் ஏடெடுத்துப் பாக்க மாட்டங்குறானே..’ என்ற வார்த்தைகள், சாணம் மெழுகிய வீட்டுத் திண்ணைகளில் பட்டு எதிரொலித்திக்கொண்டே இருக்கின்றன. கண்ணுக்கு தெரியாத பூங்கொத்து ஒன்றை, எமனுக்காக எந்நேரமும் கக்கத்தில் இடுக்கிக்கொண்டு அலைகிறார்களோ என எண்ணத்தோன்றுகிறது. வயதானவுடன் இந்த மனநிலை இயல்பாகவே வந்துவிடுகிறதா அல்லது இவ்விதம் பேசி மரணத்துக்குத் தன்னை ஆயத்தப்படுத்திக்கொள்கிறார்களா.. தெரியவில்லை. உணவருந்தும்போது ஒரு எல்லையில் இது போதுமானது என்று தோன்றுவது போல, வாழ்வின் கடைசியில் வாழ்ந்தது போதும் என்ற எண்ணம் வருமோ என்னவோ.. ஆனாலும், மரணம் நெருங்க, நெருங்க, 'இன்னும் ஒரு நாள், ஒரு நிமிடம் வாழ்ந்துவிட மாட்டோமா..?' என்ற ஏக்கம் எல்லோரின் கண்களிலும் தென்படுகிறது.

வாழ்வின் கடைசி மிடறு, மிகுந்த சுவையுடையது என்பதை மரணத் தருவாயில் இருப்பவர்களின் கண்கள் உணர்த்துகின்றன. ஆனால், மரணத்தின் சுவை என்ன..? சயனைடின் சுவை சொல்வதற்குள், அதை சுவைத்தவரின் உயிர் பிரிந்துவிடும் என்று சொல்லப்படுவது போல, மரணத்தின் சுவை சொன்னவர் எவரேனும் உண்டா..? ‘மரணமும் ஒரு அனுபவம்தான். யாருடனும் பகிந்துகொள்ள முடியாத அனுபவம்’ என்று யாரோ எழுதிச் சென்றது நினைவுக்கு வருகிறது. ஆனாலும், மரணம் குறித்த பேச்சும், பயமும் கிளம்பும் எல்லா சமயங்களிலும், தரையில் கொட்டிய நீர் மெதுவாய் எங்கும் பரவுவது போல, நாவினடியில் மெள்ளக் கசிகிறது கசப்பு.